----------------------------------------------------- SEPTEMBER 23, 2001  [English translation below Dutch text] ----------------------------------------------------- Source: Prog-Nose http://www.prog-nose.yucom.be/yes_magnification.htm YES: Magnification Bespreking: John 'Bo Bo' Bollenberg  11 september 2001. Deze datum had de officiële releasedatum moeten zijn van het 32e Yes album "Magnification". Jammergenoeg werd deze datum verbonden aan wat ontegensprekelijk als één van de zwartste bladzijden uit de Amerikaanse geschiedenis geboekstaafd zal worden. Gelukkig kan de magie van de muziek ons deze harde realiteit doen ontvluchten en voert het ons naar een denkbeeldige wereld waar liefde en vrede overheersen, een wereld waar enkel de engelenstem van Jon Anderson ons naartoe kan brengen, waar enkel het talent van Roger Dean een beeld van kan geven. Meer dan dertig jaar daarvoor, op 21 maart 1970 om precies te zijn, leverde Yes één van haar absolute hoogtepunten af door hun symfonische rock te combineren met een heus klassiek orkest. Daardoor blijft het concert in de Queen Elizabeth Hall een uniek verhaal terwijl het de groep ertoe heeft aangezet om opnieuw haar onmetelijke talent te fuseren met een echt klassiek orkest. Dit keer echter werd de dirigent van dienst daadwerkelijk betrokken bij het schrijven, arrangeren en produceren van de muziek. Niemand minder dan componist/dirigent Larry Groupé, die in het verleden reeds een Emmy won, mag hier de dirigeerstok hanteren teneinde de Yes muziek doorheen watervallen van violen en cello's te sturen. Doch kan Yes goed functioneren zonder toetsenist ? Is Groupé erin geslaagd om die zo belangrijke toetsenist te vervangen door uitgesponnen arrangementen ? Is het feit dat Alan White plotseling zijn drumkit verlaat om ook even piano te spelen dé oplossing teneinde de moeilijke vacante plaats van toetsenist in te nemen ? Hou ons gezelschap tijdens onze ontdekkingstocht doorheen de wondere wereled van één van de toonaangevende groepen uit de prog geschiedenis ! Laten we eerst en vooral eens teruggaan naar 9 november 1966 in de Londense Indica Gallerij. Het is daar dat John Lennon voor het eerst in contact komt met Yoko Ono. Tijdens haar 'one woman show or unfinished paintings and objects' tentoonstelling is één van de installaties een witte ladder met een aan het plafond bengelend vergrootglas. Yoko Ono De bezoeker is verplicht om helemaal tot bovenaan de ladder te klimmen, het vergrootglas te nemen om zo de kleine lettertjes op het plafond te kunnen lezen. Wanneer je dat doet lees je het woord YES ! Dit simpele doch directe statement is precies waar "Magnification" voor staat, teruggrijpen naar de akoestische eenvoud doch omarmd door de kracht van het symfonische orkest. Jon ziet "Magnification" als het uitvergroten van al het goede in de mens in tegenstelling tot het buiten proportie opblazen door de media van alles wat slecht zou zijn. Je kan van een regelrecht mirakel spreken als je naar de stem van Jon Anderson luistert die nog steeds loepzuiver de hoogste regionen uit z'n strot weet te toveren alsof het om zijn allereerste opname zou gaan. Terwijl het nieuwe materiaal op "Keys to ascension" ons het beste deed verhopen voor de toekomst bewees de samenwerking met de inmiddels overleden producer Brice Fairbairn op "The ladder" precies datgene wat ondermeer Rick Wakeman verklaarde, namelijk dat Yes nog heel wat mooie composities in petto heeft. Terwijl nummers als 'Close to the edge' en 'Ritual' opnieuw in het live repertoire werden opgenomen werd het duidelijk dat Yes, na het vertrek van Trevor Rabin, opnieuw interessante, complexe oorden wist op te zoeken. Na een eerste beluistering van "Magnification" weet je meteen dat het hier om één van de betere Yes platen gaat doch persoonlijk had ik liever het orkest prominenter in de mix gezien. Het titelnummer bevat alle favoriete ingrediënten zoals ondermeer Jon's unieke stem welke perfect samensmelt met het wonderlijke gitaarspel van Steve en de moordende bas van Chris. Enkel en alleen Alan White levert een té strakke en té commerciële beat af. Steve gaat helemaal uit z'n dak tijdens 'Spirit of survival' waar het orkest extra kracht toevoegt aan het geheel. Eén van de brandpunten tijdens 'Don't go' is zeker de harmonie tussen de stemmen resulterend in het soort muziek welke de groep tijdens haar hoogdagen in de jaren zeventig normaal was af te leveren. Zowat halfweg het nummer verandert Jon van koers en dankzij enkele technische hoogstandjes komt de naam van Trevor Horn plotseling voorbij wandelen (Horn wordt trouwens in de credits bedankt door Yes). We moeten wachten tot 'Give love each day' vooraleer we het orkest voor de allereerste keer in een solospot horen. Vooral dankzij de trompet komt het over als een kruising tussen filmmuziek en de muziek van After Crying. Eens Anderson zijn stem laat horen verandert het nummer in één van de betere songs die Yes ooit heeft opgenomen. In feite is de ziel van het nummer regelrecht in verband te brengen met de sfeer tijdens "Time and a word". De blazers van het orkest zorgen voor het uitroepteken bij een ongelooflijk sterk nummer ! Gedurende de ganse plaat krijg je het gevoel dat de vier overgebleven Yes leden met plezier de nieuwe wending over zich laten gaan waardoor ze eveneens hun stemmen lenen teneinde het album nog meer divers te doen klinken. 'Can you imagine' wordt op die manier wel heel even het nummer van Chris Squire zonder dat hij daarvoor een doordruk van het Squire Sherwood materiaal aflevert. Steve's akoestische gitaar tijdens 'We agree' bezit nog steeds dat magische welke als een rode draad doorheen ondermeer "Fragile" liep, het unieke geluid welke de ideale achtergrond vormt voor Jon's fragiele stemgeluid. De violen onderlijnen de machtige chorus terwijl de akoestische elementen heen en weer in de mix voorkomen alsof het een muzikale eb en vloed betreft. Bij sommige van de nieuwe composities zou je je kunnen afvragen of het nu om groepscomposities dan wel om solo uitspattingen van Jon Anderson gaat ? 'Soft as a dove' is daar het beste voorbeeld van, een vreugdevol nummer met harp, fluit en Keltische invloeden die perfect zou gepast hebben op "Song of seven". Gebaseerd op tribaal drumwerk is 'Dreamtime' wellicht het beste voorbeeld van hoe hedendaagse muziek perfect kan geïntegreerd worden in de klassieke formule. Hier vind je ondermeer een schitterend stukje mellotron die hier op een totaal andere manier benaderd wordt dan wat we van dit soort 'prog' instrument zouden verwachten. De bas van Chris smelt perfect samen met de blazers van het orkest terwijl Alan de broodnodige ritmische energie injecteert. Op het einde volgt er voor het orkest een solo passage die me aan Deep Purple en diens "Concerto for group and orchestra" doet denken. We zijn echter nog steeds aan het wachten op een sterke melodie en die krijgen we ook tijdens 'In the presence'. 'If we were flowers, we would worship the sun', zingt Jon terwijl hij zijn romantische ziel laat samensmelten met een wervelende chorus welke op het einde wordt herhaald door het orkest doorspekt door gitaarinterventies van Steve. Het album eindigt met 'Time is time', een nummer welke evengoed door John Lennon zou kunnen gezongen zijn en vermits Alan White ooit nog deel uitmaakte van de wereldbekende Plastic Ono Band, sluit het perfect de cirkel die door "Magnification" werd uitgestippeld. Met het nieuwe album heeft Yes zichzelf opnieuw op de voorgrond geplaatst als één van de belangrijkste rockgroepen ooit. Niettemin evenaart "Magnification" niet het niveau van ondermeer een "Close to the edge" doch ik denk niet dat het ooit de bedoeling zal zijn om een "Close to the edge – the sequel" op de wereld af te vuren. Persoonlijk vind ik dat het nieuwe album enkele zéér sterke songs huisvest doch ook enkele zwakkere doch in het algemeen gesproken had ik het orkest liever een ietsje duidelijker in de mix aanwezig gezien. Ik ben echter meer dan tevreden te horen hoe Jon, Steve, Chris en Alan zo goed samenwerken want het is dat 'samenhorigheidsgevoel' welke belangrijk is in de muziek van Yes, welke de leidraad was tot het onmetelijke succes. Je kan enkel de échte Yes sound voortbrengen als je op hetzelfde moment met gans de groep in één enkele ruimte vertoeft en je met een volledige blanco pagina begint dit in tegenstelling tot de 'knip-en-plakwerk' techniek die ze jaren hebben gehanteerd. Yes is echter steeds een groep geweest waarbij veel toetsen in de muziek werden opgenomen en op geen enkel ogenblik kan het orkest het gemis van de keyboards compenseren. Trouwens, welk orkest is in staat het unieke geluid van een Moog synthesizer na te bootsen of het heilige geluid van de Mellotron, een instrument dat vreemd genoeg als de allereerste sampler kan beschouwd worden gebaseerd op klassieke instrumenten ! Het nieuwe album zal echter groeien na elke beluistering teneinde de naam Yes opnieuw uit te vergroten tot YES ! En nu maar wachten wat ze er op 24 november in het Sportpaleis te Antwerpen van bakken waar ze ook het 'oudere' materiaal middels het klassieke orkest nieuw leven zullen inblazen. ---------------------------------------------- English Translation by Albert Hollemans ---------------------------------------------- Source: Prog-Nose http://www.prog-nose.yucom.be/yes_magnification.htm YES: Magnification By John 'Bo Bo' Bollenberg September 11, 2001. This date had to be the official release of the 32nd Yes album, "Magnification." It is too bad that this date will be forever connected to one of the blackest pages in American history. Happily the magic of music can help us to escape this hard reality and lead us to a virtual world where love and peace dominate, a world to which only the angelic voice of Jon Anderson can lead us, and where the talent of Roger Dean can provide a reflection. More than thirty years before, on March 21, 1970, Yes delivered one of their absolute highlights to combine symphonic rock with an orchestra. Therefore this concert in the Queen Elizabeth Hall will remain as a unique story, while the band has forged again its immeasurable talent to merge with a real classic orchestra. This time the choirmasters themselves where involved in writing, arranging and producing the music. Nevertheless, composer/conductor Larry Groupe, who was a Grammy winner in the past, uses the baton and leads the Yes music through the violins and cellos. But, is Yes able to function without a keyboard player? Is Groupe able to successfully replace this important player by orchestral arrangements? Is the fact that Alan White leaves his drum kit to play a little piano the solution to fill in for the keyboard player? Well, stay with us during this exploration through a wonder world of one of our foremost groups of music history. Let's go back first to November 6th, 1966 in the London gallery "Indica." It was there that John Lennon met Yoko Ono for the first time. During her one-woman show of unfinished paintings and objects, one of the objects could be reached with a white ladder. Hanging on the ceiling was a magnifying glass. All visitors had to climb the ladder to the top to read the small letters on the object with the magnifying glass. When you did, so you read the word YES. This is a simple but straightforward statement, exactly what Magnification stands for. Jon's view of Magnification is the magnification of all the good things in people against the media who enlarge everything that is bad. You can speak of a real miracle if you listen to the voice of Jon Anderson, which is still flawless even in its highest regions, as if it is his first recording. As we look back on the new material on Keys to Ascension and The Ladder, we know that we can expect a lot of new compositions. While songs like "Close To The Edge" and "Ritual" are again a part of the live repertoire, it is clear that Yes -- after the departure of Trevor Rabin -- have found interesting ground. After listening to "Magnification," you know immediately that this is one of the better Yes albums. The title song contains all of our favourite ingredients, like Jon's voice merging perfectly with Steve's wonderful guitar playing and the stunning bass of Chris. Steve goes crazy during "Spirit of Survival" where the orchestra puts extra force to it. One of the spear points during Don't Go is certainly the harmony between the voices, resulting in the kind of music which was so common in the seventies. We have to wait until "Give Love Each Day" before we can here the first solo section for the orchestra. The trumpets especially are a cross point between film music and the music of After Crying. When Anderson lets us hear his voice, the song is changed to one of the better songs Yes ever recorded. In fact the soul of this song is in straight connection with the world of the times of "Time and A Word." During the whole album, you get the feeling that the remaining Yes members have lots of fun with this new turning point. "Can You Imaging" is a typical Squire song, but not with the feeling that it is too much Squire/Sherwood. Steve's acoustic guitar during "'We Agree" still sounds magical like the red wire in 'Fragile." A unique sound as background for the fragile voice of Jon. The violins create the mighty chorus while the acoustic elements move back and forward in the mix, in an ebb and flow of sound. With some of the new compositions you might wonder if it is a group composition or one of the solo experiments of Jon Anderson. "Soft as a Dove" is a good example, a frivolous song with harp, flute and Celtic influences which would fit perfectly on "Song of Seven." Based on tribal drums, "Dreamtime" is the best example to prove that modern music perfectly can integrate in the classical formula. The Chris' bass melds together perfectly with the horns of the orchestra, while Alan interjects the necessary energy. At the end there is a solo passage for orchestra, which reminds me of Deep Purple's Concerto for Group & Orchestra. We are still waiting for a strong melody and we get it on "In the Presence Of." Jon sings, "If we were flowers, we would worship the sun," while his romantic soul melts together with the whirled chorus. The album ends with "Time is Time", a song that could easily have been written and performed by John Lennon. This closes the circle that was mapped by Magnification. With this new album Yes has put itself back on the front line as one of the best rock groups of all time. Nevertheless Magnification is not on the same level as Close to the Edge, but I don't think it was the band's purpose to do so. This album has some very strong songs, and also a few weaker ones, but I am more than happy to hear Jon, Steve, Chris and Alan so cooperative. And that is important in the music of Yes because it was the initial method of their success. You can only produce the real Yes sound if you are in the same moment with the complete group in one single room and start with a blank page. Yes has always been a group with a lot of keyboards in their music. There is no orchestra which can replace that unique sound. This new album will grow on you every time you listen to it, and the name Yes will again be magnified to YES. And now we have to wait until November 24th for their performance in the Sport Palace in Antwerp They will breathe new life into the old songs. Close Window YesInThePress.com For site comments, problems, corrections, or additions, contact YesinthePress@aol.com